Bengal zachodni

Zacznę od końca. Od jedzenia. A konkretnie od słodyczy. Nie nie jakichś tam cukierków. Od sławnych bengalskich słodyczy. Otóż chyba najbardziej popularna jest rosgolla występująca w 3 kolorach. Rosgolla to kulka zanurzona w przesłodzonym syropie. Sama rosgolla ma konsystencję gąbki i tak też jest nazywana przez lokalnych mieszkańców. Pomimo to jest wyjątkowo smaczna a żucie ( bo ciężko tą czynność nazwać jedzeniem) jeszcze bardziej przedłuża odczuwanie smaku. Rosgolla występuje w kolorze brązowym, białym (ta ma dodatkowo posmak z pogranicza mięty), oraz żółtym. Tego ostatniego nie dane było mi spróbować. Oprócz rosgolli ( niestety nie pamiętam nazw innych słodyczy) mamy coś co przypomina znane u nas krówki. Z tą różnicą że konstystencja jest bardziej miękka co pozwala nakładać "krówkę" do glinianych naczyń, Dużych naczyń.
Tu ciekawostka - w Kalkucie, w przeciwieństwie do południowych Indii popularnym surowcem jest glina. Z niej zrobione są małe filiżanki na herbatę jak i większe naczynia. W większości są to naczynia jednokrotnego użytku. Zawsze lepiej wyrzucić glinę niż plastik. Tak więc wyjątkowo mało wala się tu kubeczków.
No ale wracając do kuchni. To mamy tu jeszcze parę rodzajów słodkości ale przejdźmy do dań głównych. I tak momo czyli tybetańskie pierogi wiodą prym wśród ulicznych straganów. Farsz jest różny jednak ciasto to praktycznie to samo co z naszych pierogów. Muszę przyznać że są wyjątkowo dobre zarówno w wersji wegetariańskiej jak i z kurczakiem ( a jest jeszcze parę innych wersji). Kolejną fantazją kuchni bengalskiej są rollo. Rollo to omlet który następnie zostaje posypany warzywami i zawinięty na wzór kebaba w cienkim cieście. Jest też oczywiście wersja z kurczakiem. Poza tym że ma 7 ( dosłownie - policzyłem) małych kawałków kurczaka nie różni się niczym od wersji warzywnej.
Ok. Ale sama Kalkuta. Mimo rozmiarów jest wyjątkowo spokojna. Przygotowywałem się na drugi Mumbai. Dostałem coś bliższego Mysore albo Hyderabadu. Dobrze. Po ulicach jeżdżą ryksze. Nie, nie autoryksze z silnikiem. Prawdziwie ryksze czyli rowery z kanapą z tyłu. Znajdziemy też taksówki. Te tworzą urok miasta jak samo jak charakterystyczne żółte samochody z Nowego Yorku. Tu, również w kolorze żółtym ulice przemierzają żółte pojazdy rodem z lat 70-tych. Niczym wiekowo nie odstępują im autobusy. Tylko rzadko przemierzające ulice tramwaje wydają się jeszcze starsze. Puste, pozbawione drzwi, z dziurami zamiast okien przypominają bardziej blaszana pudełka po zapałkach niż elektryczne pojazdy. Jakby cała komunikacja miejska starała się zostać taka jaka była w chwili śmierci Matki Teresy. Jej grób znajduje się w domu zgrupowania sióstr z dala od głównej ulicy. Przychodząc tam o odpowiedniej porze można zastać siostry modlące się w równych rzędach. Rozstawione jak na szachownicy. Wszystkie ubrane w charakterystyczne białe sari z niebieskimi paskami. Wszystkie mają obok siebie stos modlitewników. Wszystkie regularnie wstają i klękają. Wszystkie. Poza jedną... Przy ścianie znajduje się charakterystyczny skulona postać. Nieruchoma. Na pierwszy rzut oka to jedna z sióstr. Jednak po bliższym przyjrzeniu widać dokładnie. To rzeczywistych rozmiarów figura Matki Teresy. To odrywa obraz jeszcze bardziej od rzeczywistości. Sprawia wrażenie, że ona siedzi tu i modli się razem z innymi. Mimo wiedzy, że to niemożliwe to wrażenie powraca ciągle i ciąglę. Przy każdym spojrzeniu na figurę. Jakbym miała zaraz wstać, albo odwrócić głowę.

Zdjęcia (7)

Komentarze (2)